بویینگ 2707، گران ترین هواپیمای جهان که ساخته شد و پرواز نکرد / تصاویر

غزال زیاری: بعد از آنکه بریتانیا و فرانسه هواپیمای به یادماندنی کنکورد را ساختند و روسیه توپولوف Tu-144 را به دنیا معرفی کرد، آمریکا هم رویای ساخت هواپیمای تجاری مافوق صوتش را در سر می پروراند. این طرح در اوایل دهه 1960 تایید شد؛ در آن زمان جان اف کندی، رییس جمهور وقت آمریکا اجازه داد تا 75 درصد از هزینه های توسعه، برای کمپین جت مافوق صوت این کشور اختصاص بیابد.

بویینگ دست به کار شد و در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970، بویینگ 2707 را معرفی کرد؛ هواپیمای ترابری مافوق صوتی که قرار بود به آمریکا در پیروزی در مسابقه دیوار صوتی با سرعت 3٫0 ماخ (3 برابر سرعت صوت) کمک کند. البته با حذف بودجه دولتی، قیمت بالای سوخت و تمایل شرکت های هواپیمایی به هواپیماهای کم مصرف تر، این پروژه شکست خورد.

هواپیمایی که هرگز پرواز نکرد

گرچه این پروژه هرگز اجرایی نشد ولی از بویینگ 2707 همچنان به عنوان طرحی یاد می شود که می توانست اوج نوآوری صنعت هوانوردی مدرن آن دوران لقب بگیرد. این هواپیما با بهره گیری از بال دلتا، طراحی آیرودینامیکی داشت. در آن زمان که کنکورد گنجایش 128 مسافر را داشت و Tu-144 می توانست تقریباً 140 مسافر را جابجا کند، برای بویینگ 2707 ظرفیت به مراتب بیشتری تعریف شده بود.

اما برتری بویینگ 2707 نسبت دو جت مافوق صوت دیگر چه بود؟

کابین هواپیما به صورت تک راهرو طراحی شده بود و 250 تا 300 صندلی برای مسافران ظرفیت داشت؛ از همین رو در آن زمان، ماکت کابین این هواپیما یک شاهکار طراحی هوانوردی به شمار می رفت که تجمل و راحتی را متبلور می کرد؛ تصور این حجم از نوآوری و ایمنی، در هنگام عبور از دیوار صوتی، حیرت انگیز بود.

کابین شگفت آور First Class

هواپیماهای کنکورد و Tu-144، با توجه به ظرفیت کوچک ترشان، معمولاً دارای یک کابین بودند؛ ولی در بویینگ 2707، دو کلاس کابین طراحی شده بود و در برخی از خطوط هوایی حتی تلاش می شد تا سه کابین با سه کلاس پروازی در آن تعبیه شود. در کابین First Class، تجربه پروازی لوکس برای مسافران در نظر گرفته شده بود؛ مانند در نظر گرفتن 30 صندلی چرمی که هریک شامل امتیازات تلویزیونی انحصاری بودند و تعبیه پنجره هایی نسبتا کوچک که برای به حداکثر رساندن فشار، شیشه داخلی آن ها تقریباً دو برابر ضخامت داشت و به مسافران توهم نوری فوق العاده ای می داد.

کابین کاربردی بیزینس

در آن دوره، تنها تعداد انگشت شماری از خطوط هوایی ، کابین بیزینس کلاس را سفارش داده بودند؛ چراکه چنین کابینی، مفهوم بسیار تازه ای بود.

این کابین در ابتدا به عنوان بیزنس کلاس Ambassador معرفی شد و بعدها به کلاس Ambassador تغییر نام داد و بیشتر برای پروازهای بین قاره ای در نظر گرفته شده بود. کابین بیزنس کلاس، دارای صندلی های ارگونومیک و فضای پای کافی برای احساس آرامش مسافران بود و درعین حال، میزهای صندلی تاشو در آن تعبیه شده بود تا مسافران تجاری بتوانند کارهایشان را به نحو احسن انجام دهند.

کلاس اقتصادی (Economy) راحت

سومین کابین طراحی شده برای این هواپیمای جذاب، کابین کلاس اقتصادی که در آن زمان کلاس توریستی نامیده می شد، با بیش از 200 صندلی بود.

کابین کلاس اکونومی، به اندازه کابین First Class لوکس نبود، اما راحتی فراوانی داشت. برخلاف کابین تنگ و تاریک هواپیمای کنکورد، کابین بویینگ 2707 جادارتر بود و صندلی های پهن تر و درعین حال فضای پای کافی برای مسافران داشت و از همین رو به شدت مورد استقبال قرار گرفت.

اگرچه در این کابین، به ازای هر جفت صندلی برای مسافران، کنسول تلویزیونی طراحی نشده بود؛ اما مسافران کلاس اقتصادی هم می توانستند از صفحه های تلویزیون آویزانی که در هر چند ردیف تعبیه شده بود، بهره ببرند که این امکانات در آن زمان و به ویژه در مقایسه با امکانات هواپیمای کنکورد بسیار جذاب بود.

از اولین ماکت بزرگ این هواپیما در سپتامبر 1966 رونمایی شد؛ در آن زمان کمپانی بویینگ تورهای عمومی را برای بازدیدکنندگان ارایه می کرد و مردم در صف های طولانی به بازدید از این ماکت می رفتند.

دیگر فاکتورهای جذاب هواپیما

طراحان بویینگ مایل بودند تا کابین 2707 شباهت هایی به شاتل فضایی داشته باشد و باید این را در نظر داشت که کلیت ایده ساخت این جت مافوق صوت، شکستن دیوار صوتی بود.

سازنده هواپیما محفظه انبار چمدان ها در بالای سر مسافران را در ماکت نیز تعبیه کرده بود ولی این طراحی کمی غیرمتعارف به نظر می رسید و بیشتر شبیه یک قفسه معمولی کوچک بالای سر با یک لبه کوچک بود.

برای تامین روشنایی کابین، در کلاس اقتصادی از چراغ های بسیار بزرگی استفاده شده بود که از نظر طراحی در آن دوران، غیرمتعارف به نظر می رسید. چراغ ها به شکل مربع بودند ولی لبه هایشان گرد بود و به صورت جداگانه، حالت آویزان داشتند و همین باعث روشن شدن کابین می شد. البته در کابین های اختصاصی تر، چراغ ها مبهم و ساده تر بودند تا کابین بیشتر حالت کم نور و راحت داشته باشد.

منبع: simpleflying

54321