چرا می ترسیم از حماس دفاع کنیم

ترس از قرار گرفتن در کنار کسانی که دشمنان قسم خورده زیبایی و آزادی اند اما بام تا شام صدای غزه غزه شان بلند است. ترس از هم ردیف شدن با کاسبان خون و جنگ که روز و شب در آزار هم وطنان خود می کوشند اما به غزه ای ها که می رسند به دروغ خود را شریک غم همه مظلومان جهان می خوانند. غزه معیار شرافت و فتوت است نه پرده ای بر سر صد عیب و نهان آشکار. آن که در حق میلیون ها هم وطنش هیچ نشانی از رحم و شفقت یافت نمی شود و این همه فشار تحریم و تورم و ناترازی های رنگارنگ را بر زندگی آن ها نمی بیند و در تمام زندگی اش حتی یک بار به این همه ریا و دروغ و اختلاس و ناکارآمدی و فاصله طبقاتی و تبعیض و بروکراسی فشل و فاسد اعتراض نکرده است اگر از درد مردمان غزه سخن بگوید یا بزدل بی شرمی است که نمی خواهد بابت سخنانش غرامتی پرداخت کند یا کاسب خون و وحشت و جنگ است و می خواهد از خشت خشت استخوان های کودکان و زنان و مردان آن باریکه تحت ستم برای خود بار و بارگاهی برپا کند و این دو روزه وهم زندگی نام را در عیش و نوش بگذراند. همین الان که دارم این چند خط را می نویسم تعدادی از مصادیق این بزدلی و کاسبی پیش چشمانم رژه می روند. لعن و نفرین ابدی همه دردمندان عالم بر آنان باد که نه تنها عرض خود و رونق مسلمانی برده اند بلکه فضا را چندان تیره و تار کرده اند که بسیاری از بیم آن که در معرض تهمت قرار بگیرند مجبورند نه تنها عقاید سیاسی و اجتماعی که دین و آیین خود را نیز پنهان کنند.

و اما آنچه در غزه رخ داد-به ویژه در روزهای اخیر- می تواند برای اهل عبرت به شدت درس آموز باشد. اگر به خاطر داشته باشید در نخستین روزهای هفت اکتبر دستگاه های رسانه ای صهیونیستی چنان تصویر مخوفی از حماسی ها ارائه کردند که خیلی از آدم های منصف هم دست و دلشان برای حمایت از حماس لرزید. تا آن جا که خیلی ها وقتی می خواستند درباره جنایات صهیونیست ها چیزی بگویند اول از همه لنگ و لگدی نثار حماسی ها می کردند که: البته کار حماس هم مورد تایید ما نیست و از این سوسول بازی ها! دیری نگذشت که دروغ صهیونیست ها بر همگان آشکار شد و بعد از آن هرچه فرزندان یهودای اسخریوطی کوشیدند بازی را به همان قاعده قبلی برگردانند نتوانستند که نتوانستند. اما در این مدت کوتاه فلسطینی ها و حماسی ها چه کردند که توانستند به دهه ها سلطه بی چون و چرای رسانه های فراگیر صهیونیستی پایان بخشند و از دانشگاه های آمریکا گرفته تا قلب اروپا را به همدلی با یک اقلیت بی گناه و بی پناه برانگیزند؟

حماسی ها به جز روز هفتم اکتبر به خوبی توانستند تصویری انسانی و شریف از مبارزات خود به تمامی دنیا ارائه کنند. روز هفتم اکتبر را هم از آن رو استثنا کردم که علی رغم همه تلاش های سختگیرانه حماسی ها کار از دست در رفته بود. وقتی حصارهای آهنین پس از سال ها فرو ریخت دیگر امکان برقراری نظم چندان وجود نداشت. اگر به خاطر داشته باشید بعضی از مردم با موتور و دوچرخه راهی سرزمین های اشغالی شدند و دستشان به هر جنبنده ای که می رسید کولش می کردند و به عنوان غنیمت جنگی به خانه می آوردند. این میزان آشفتگی البته که طبیعی هم بود. رسانه های دنیای سرمایه بزرگ ترین دروغ ها را به فلسطینی ها نسبت دادند اما هیچ کدام از آن دروغ ها باعث نشد تا رزمندگان حماس احساس شکست کنند و یا پا پس بکشند. همین استقامت در راه و آرمانی که باور داشتند و پای بندی به اخلاق انسانی و آیینی باعث شد تا تمامی دروغ های بزرگ روز اول نیز اندک اندک رنگ ببازند و روسیاهی برای ابد برای متجاوزان به یادگار بماند.

جالب این که برای افشای آن همه کذب و حیله گری کمترین زحمت را حماسی ها کشیدند و خبرنگاران مستقل از گوشه و کنار دنیا به نقد و تحلیل آن پروپاگاندای رسانه ای پرداختند. بعد از هفتم اکتبر هم رسانه های کوچک اما تاثیرگذار حماس از زیاده گویی و رجزخوانی بیهوده پرهیز کردند. صرفا به ثبت واقعیت در میدان پرداختند. واقعیتی که یک طرف آن مظلومیت محض بود و دیگر سو شکوه مبارزه. یک طرف بمباران ساختمان ها و بیمارستان ها بود و طرف دیگر ستیز با دشمنی تا دندان مسلح. دیگر نیازی به سخنرانی و حرف های صدتا یک غاز نبود. همه چیز گویا بود و کافی بود در جان کسی خردک شرری از شرافت و وجدان باشد تا طرف درست تاریخ بایستد. شاهکار حماس در ماجرای آزادی اسرای اسرائیلی به اوج رسید. زنان اسرائیلی از خوش رفتاری حماسی ها گفتند و مهم تر از همه در میان تشویق و مهربانی مردم جنگ زده غزه بدرقه شدند. صحنه عجیبی بود. این همان مردمی بودند که هر حرکتی از آن ها می توانست توجیه شود. مردمی که قریب به یک سال و نیم تحت شدیدترین حملات جنگی بودند و رسما از هرگونه امکانات ابتدایی محروم آن قدر به اسرایشان احترام گذاشتند که واقعا جهان متحیر ماند. در مقابل اما تصاویر اسرای آزاد شده فلسطینی نشان داد که اخلاقی ترین ارتش دنیا افسانه ای پوشالی بود. یک روایت مسخره و احمقانه که بازی را به صداقت و اخلاق و ایمان یک گروه کوچک باخت. بدجوری هم باخت.