این قهرمانی پاداش یک عمر وفاداری بود

قدم آخر/فارس آنها نه تنها تیم خود را از روی جدول تعداد قهرمانی ها، یا شمردن تعداد ستاره ها و حتی با چشم امید به دست مالکان ثروتمند انتخاب نکرده اند، بلکه یک عمر پای تیمی مانده اند که اتفاقا به «قهرمان نشدن» شهره بود.

هواداران فوتبالی که امروز دست کم 30 سال دارند، احتمالا هنوز بهار عجیب سال 1381 را به خاطر دارند. فصلی که در آن استقلال در روز پایانی اولین دوره لیگ برتر، در بندر انزلی شکست تلخی را متحمل شد و جامی که در دستان خودش بود را تقدیم رقیب دیرینه کرد. همزمان در سری آ ایتالیا، اینتر که سال ها در حسرت قهرمانی بود، روز آخر به خانه لاتزیو رفت تا با پیروزی در المپیکو جشن قهرمانی برپا کند. اما در آن عصر دلگیر، عقاب های شهر رم مهار نشدنی بودند. 4 گل به یاران رونالدوی برزیلی زدند و نشستند اشک هایش را تماشا کردند.

همان روزها در جام جهانی هم اتفاقات غریبی رخ داد. آرژانتین و پرتغال در مرحله گروهی حذف شدند، ایتالیا و اسپانیا به دست کره جنوبی و داوری های بحث برانگیز از جام کنار رفتند و هلند هم که اصلا جواز حضور در جام جهانی را کسب نکرده بود!

اما همه این اتفاقات برابر چیزی که برای هواداران بایر لورکوزن رخ داد، شوخی بود. لورکوزن آن سال همه رقبای ریز و درشت را زمین گیر کرده بود. در بوندسلیگا، دورتموند که اصلی ترین رقیبش بود را چهار بر صفر شکست داده بود و در لیگ قهرمانان اروپا هم یوونتوس، آرسنال، لیورپول و منچستریونایتد را حذف کرده بود. حتی جام حذفی را هم رها نکرده و به فینال رسیده بود.

هر سه جام لای انگشتان کلاوس تاپ مولر و میشاییل بالاک بود. آنها به شگفت انگیزترین تیم اروپا تبدیل شده بودند اما هنوز هم پس از 22 سال، کسی به درستی نمی داند چگونه هیچ جامی در دستشان نماند تا بالای سر برود؟!

آن روزها هر که را می دیدی طرفدار منچستریونایتد و بارسلونا، ریال مادرید و آ.ث میلان، یوونتوس و بایرن مونیخ یا نهایتا آرسنال و اینترمیلان بود. کسی فکرش را هم نمی کرد که بایرلورکوزن در کشورمان هواداری داشته باشد. اما امروز به لطف فضای مجازی با چندتن از آنها آشنا هستیم. کسانی که نه تنها آن روزهای باشکوه تیمشان را تماشا کرده اند، بلکه در سال های بعد و در نداری ها هم کنارش مانده اند و بیش از 20 سال خاطره را با خود حمل کرده اند.

آنها بالاخره امسال پاداش یک عمر وفاداری شان را گرفتند. تیمشان با یک مربی جوان اسپانیایی، کاری کرد که در تاریخ فوتبال ثبت خواهد شد: قهرمانی بدون حتی یک شکست! چیزی که کمتر تیمی در جهان توانایی تجربه کردن آن را دارد.

لورکوزن تحت هدایت ژآبی آلونسو را در بوندسلیگا فقط 6 تیم توانستند متوقف کنند! در 28 بازی دیگر، همگی رقبا تن به شکست داده اند. شیرهای بای آره نا در مسابقات لیگ اروپا و جام حذفی هم بدون باخت تا فینال پیش رفته اند و فاصله ای با ثبت هت تریک در قهرمانی ندارند!

آنها 6 هفته پیش از پایان فصل، توانستند جشن قهرمانی بوندسلیگا را برپا کنند. چیزی که هوادارانش برای اولین بار به چشم می دیدند و حتی طاقت نیاورند که سوت پایان بازی را بشنوند. به زمین مسابقه ریختند و لحظات ماندگاری را نه فقط برای خود، که برای همه هواداران فوتبال در جهان ثبت کردند.

پس از این قهرمانی سراغ هواداران ایرانی این تیم را گرفتیم. همان هواداران خاصی که کاری به ستاره، پول و تعداد قهرمانی ها ندارند. پس چه چیزی آنها را به این سمت کشیده است؟

*آن انتقام شیرین

سید محسن علوی زاده، 29 ساله از سبزوار است. وقتی 7 ساله بوده، از اسم و لباس لورکوزن خوشش می آید. تیم 2002 را هم که به چشم می بیند، دیگر به یک هوادار پر و پا قرص تبدیل می شود.

او نبرد انتقامی مقابل ریال مادرید که با پیروزی 3 بر صفر در بای آره نا همراه بود را یکی از بهترین خاطراتش می داند و می گوید: از آن شب تاکنون، روزی نبوده که به لورکوزن فکر نکنم. روزهای سختی و ناکامی اش را دیده ام و در آینده هم اگر قدرت امروزش را از دست بدهد، فرقی در میزان هواداری ام نمی کند.

*بخاطر میشاییل

میکاییل قلی پور 28 ساله از ساری. او هم از سال 2002 طرفدار لورکوزن شده و به عنوان «فصل نقره ای» از آن یاد می کند.

میکاییل، فوتبال را با میشاییل بالاک، اسطوره فوتبال آلمان و باشگاه بایر لورکوزن شناخته است. بهترین خاطره اش، پیروزی در بازی حساس یکی از فصل ها مقابل بایرن مونیخ بوده که آن را به همراه دو دوست در مشهد تماشا کرده است.

او اعتقاد دارد که تفکر باشگاه در چند سال اخیر به طور کلی عوض شده است و اگر بازیکنان فعلی لورکوزن حفظ شوند و شاکله تیم با چند بازیکن باتجربه تقویت شود، می تواند فصل بعد به فینال لیگ قهرمانان هم برسد. نگرانی اش هم این است که در آینده نزدیک، ژابی آلونسو دیگر روی نیمکت تیمش نباشد.

*در چند شهر اما کنار هم

علی سارانی، 23 ساله و ساکن اصفهان می گوید: دقیقا یادم نیست از چه زمانی، شاید از حدود 10 سال پیش بود که به فوتبال آلمان علاقه پیدا کردم و دقیقا نمی دانم چطور درگیر لورکوزن شدم.

علی در همین سال ها خاطرات زیادی از لورکوزن و بازی هایش دارد اما شیرین ترین اتفاق را آشنایی با چند هوادار دیگر تیمش در ایران می داند: در این سال ها هنوز آنها را ملاقات نکرده ام اما یک حس دوستی و صمیمیت عمیقی بین ما شکل گرفته است. با شوق و ذوق خاصی نشسته ایم بازی های تیم را تماشا کرده ایم و درباره آنها صحبت کرده ایم. با اینکه هر یک در شهری بودیم، اما انگار کنار هم بازی ها را می دیدیم.

او از قهرمانی امسال تیمش خوشحال است و می گوید چیز دیگری در این لحظه اهمیتی ندارد. حتی اینکه در آینده چه اتفاقی رخ دهد.

*آنها از جان مایه گذاشتند

آرین غریبی، 21 ساله اهل استان مرکزی و شهر اراک است. از سال 2014 و پیروزی یک بر صفر لورکوزن مقابل اتلتیکو مادرید، طرفدار این تیم آلمانی شده است. جذابیت نمایش تیم، سبک بازی و لقب تیم (شیرها) او را مجذوب خود کرده است.

آرین که احتمالا جوان ترین هوادار ایرانی لورکوزن است، پیروزی مقابل تاتنهام در ورزشگاه ومبلی(نوامبر 2016) را بهترین خاطره خود می داند: حسی که نسبت به آن بازی داشتم هیچوقت تکرار نمی شود. حس می کردم همه بازیکن ها داشتند از جانشان مایه می گذاشتند. وقتی گل «کوین کمپل» به ثمر رسید، خانواده با صدای فریاد من از خواب پریدند.

او مشکل لورکوزن در سال های گذشته را «جاه طلب نبودن» می داند و می گوید: از وقتی «سایمون رولفس» بالای سر تیم آمد، روحیه تیم عوض شد و فکر می کنم با اتفاقی که امسال افتاد، لورکوزن دیگر روزهای تلخی که با امثال «تایفون کورکوت» سپری کرد را به چشم نبیند.

*تلخی ها تو را قوی تر می کنند

سید حسین علوی زاده، 32 ساله از سبزوار که  با شروع قرن جدید میلادی طرفدار لورکوزن شده است، می گوید: تیم طلایی «کریستف دام» و «کلاوس تاپمولر» خیلی ها را مجذوب خود کرده بود. اما برای من که در کودکی آن تیم را دیده بودم، عشقی به لورکوزن پدید آمد. عشق دوران کودکی هم تا ابد با شما می ماند و لورکوزن هم با من ماند.

به اعتقاد حسین، چیزی در این باشگاه وجود دارد که هوادار را به خود جذب می کند: تمام ناکامی ها، بدشانسی ها و نرسیدن ها، مرا بیشتر از قبل به لورکوزن چسباند. بوندس لیگا همیشه دلایل مهمی برای زندگی داشته و لورکوزن گل سر سبد این دلایل است!

او از یوپ هاینکس، روگر اشمیت، هایکو هرلیش و پیتر بوش به عنوان مربیانی قابل احترام در سال های گذشته یاد کرده و می گوید: با هر سرمربی و هر فصل، خاطراتی دارم. بازیکن محبوب سال های کودکی ام «کارستن راملو» بود و راه او را «لارس بندر» و حالا «روبرت آندریش» ادامه می دهند.

حسین همیشه دلایلی برای دنبال کردن لورکوزن وجود داشته و دارد: فینال لیگ قهرمانان اروپا 2002 یکی از بهترین و البته تلخ ترین لحظات فوتبالی من است. تعدادی از همان بازیکنان در فینال جام جهانی 2002 هم ناکام ماندند تا تلخی بیشتری را برایم خلق کنند. با این حال، تمام این تلخی ها تو را قوی تر می کنند و فکر می کنم تیم عجیب و غریب امسال لورکوزن، حاصل قوی شدن در تمام شکست های پیشین بوده است.

او به آینده هم نگاه روشنی دارد و می گوید: فکر نمی کنم لورکوزن در آینده افت فاحشی داشته باشد. سیاستی که رودی فولر در پیش گرفت با سیاست دهه نود باشگاه متفاوت است. معمار موفقیت های لورکوزن را فولر و البته مدیران هم فکر او می دانم. زیمون رولفس عزیز هم راه استاد خود را ادامه می دهد. دیگر خبری از فروش یکباره ستارگان نیست. لورکوزن بازیکنان خود را با قیمت مناسبی می فروشد و جایگزین های بهتری جذب می کند. ستاره هایی مثل برانت، چیچاریتو، هاورتس، دیابی و بیلی در این سال ها لورکوزن را ترک کرده اند اما حالا نسخه های ارتقا یافته آن ها مثل ویرتس و بونیفاسه در ترکیب حضور دارند و با اینها می توان به آینده امید داشت.

*رویای فتح لیگ قهرمانان

اما قدیمی ترین هوادار شناخته شده لورکوزن در کشورمان، سعید حجتی از شهر رشت است. قدمت هواداری اش را می توان از رنگ و روی پیراهنش که مربوط به سه دهه پیش است، تشخیص داد.

سعید 38 ساله است و می گوید از 8 سالگی هوادار لورکوزن بوده است. زمانی که یکی از ستاره های آن روزهای فوتبال آلمان به این تیم منتقل می شود: رودی فولر؛ از فاتحان جام جهانی 1990!

حجتی، شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا 2002 را بدترین خاطره اش را می داند و در رویای این است که با تیمی که ژابی آلونسو ساخته، فصل آینده فاتح لیگ قهرمانان شود.

*وفاداری؛ درسی از هواداران فوتبال

می گویند فوتبال مثل زندگی است. قابل پیش بینی نیست و می توان از لحظه لحظه آن درس گرفت. حتی جمله ایست که می گوید فوتبال از زندگی هم مهمتر است. تعاریفی اغراق آمیز و شاید نادرست. اما در مورد هواداران فوتبال، یک چیز را می توان به صراحت بیان کرد: آنها وفادارترین ها هستند.

اینکه طرفدار چه تیمی هستی، هر سال قهرمان می شوی یا همیشه یک تیم میانه جدولی بمانی، تفاوتی نمی کند. اینکه تیمت چگونه در زمین بازی کند یا چه نوع مدیریتی بر آن حاکم باشد، در اختیار تو نیست. بنابراین هوادار تیم پرافتخار به تیمی که هرگز قهرمانی را تجربه نکرده است، ارجحیتی ندارد. بلکه کیفیت و نوع هواداری مهم است. «چقدر حاضری پای یک تیم بمانی؟ چقدر ناکامی هایش را تحمل می کنی؟ میزان تاب آوری تو در مقابل نیش و کنایه های هواداران تیم های دیگر، چقدر است؟»

وفاداری، نقطه اشتراک اکثریت قریب به اتفاق هواداران فوتبال است. به قول حسین: «کسی که در کودکی عاشق یک تیم شده است، احتمالا تا لحظه مرگ با آن خواهد ماند.» اگر بخواهیم یک درس از هواداران فوتبال بیاموزیم، همین است.

پایان خبر قدم آخر