معرفی فیلم برو بیرون (Get Out)

فیلم «برو بیرون» (Get Out) یک شاهکار ترسناک روانشناختی به کارگردانی جوردن پیل است که فراتر از یک سرگرمی ساده، به شکلی هوشمندانه نژادپرستی پنهان در جامعه مدرن آمریکا را به چالش می کشد و با فضاسازی دلهره آور و پیام های عمیق اجتماعی، ذهن مخاطب را به شدت درگیر می کند.

شاید فکر کنید که فیلم های ترسناک فقط برای ترساندن لحظه ای ما ساخته شده اند، اما «برو بیرون» ثابت کرد که این ژانر می تواند عمیق تر از این حرف ها باشد. این فیلم نه تنها حسابی ما را ترساند و میخکوب کرد، بلکه به فکرمان انداخت و بعد از تماشا هم رهایمان نکرد. «برو بیرون» از آن دست فیلم هایی است که با دیدن موفقیت عجیب و غریبش در گیشه و تحسین بی حد و حصر منتقدان، کنجکاو می شوید که چرا اینقدر سروصدا کرده است. این فیلم، اولین تجربه کارگردانی بلند جوردن پیل، کمدین شناخته شده، چنان موفق بود که جایگاه او را یک شبه از یک کمدین بامزه به یک فیلمساز جدی و پرتوان تغییر داد. جوایز مهمی مثل اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی هم مهر تاییدی بر این ادعا بود.

در ادامه این مقاله، می خواهیم پرده از رازهای این فیلم برداریم؛ از داستان پیچیده اش که بدون اسپویل های ناجور برایتان تعریف می کنیم، تا پیام های اجتماعی عمیقش درباره نژادپرستی مدرن و البته کارگردانی خلاقانه جوردن پیل و بازی های فوق العاده بازیگرانش. آماده اید تا سفری به دنیای پر رمز و راز «برو بیرون» داشته باشیم؟

شناسنامه فیلم برو بیرون: نگاهی جامع به جزئیات کلیدی

قبل از اینکه شیرجه بزنیم توی جزئیات داستان و تحلیل های عمیق فیلم، بد نیست یک نگاهی به شناسنامه و مشخصات اصلی این اثر سینمایی داشته باشیم. این اطلاعات به شما کمک می کند تا یک دید کلی از جایگاه و اهمیت «برو بیرون» در سینما پیدا کنید:

عنوان	توضیحات
نام اصلی	Get Out (۲۰۱۷)
نام فارسی	برو بیرون
کارگردان و نویسنده	جوردن پیل (Jordan Peele) – اولین تجربه کارگردانی بلند
ژانر	وحشت روانشناختی (Psychological Horror)، تریلر، معمایی، درام اجتماعی
بازیگران اصلی	دنیل کالویا (کریس واشنگتن)، الیسون ویلیامز (رز آرمیتاژ)، کاترین کینر (میسی آرمیتاژ)، برادلی وایتفورد (دین آرمیتاژ)، لیل رل هاوری (راد ویلیامز)
تاریخ اکران	۲۴ ژانویه ۲۰۱۷ (جشنواره ساندنس) / ۲۴ فوریه ۲۰۱۷ (اکران عمومی)
مدت زمان	۱۰۴ دقیقه
بودجه ساخت	۴.۵ میلیون دلار
فروش گیشه جهانی	۲۵۵ میلیون دلار
امتیازات (میانگین)	IMDb: ۷.۷/۱۰، Rotten Tomatoes: ۹۸٪، Metacritic: ۸۴/۱۰۰
جوایز مهم	برنده اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی، نامزد اسکار بهترین فیلم، بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول مرد

این ارقام و اطلاعات، به خصوص بودجه ساخت ۴.۵ میلیون دلاری و فروش فوق العاده ۲۵۵ میلیون دلاری، نشان می دهد که چطور یک فیلم کم هزینه اما با ایده ای بکر و اجرای عالی می تواند دنیا را تکان دهد و حسابی پول ساز باشد. امتیازات بالای منتقدان و تماشاگران هم که دیگر جای بحث نمی گذارد؛ «برو بیرون» یک پدیده بود، یک پدیده ی واقعی!

داستان برو بیرون: سفری به عمق یک دلهره پنهان (بدون اسپویل جدی!)

داستان فیلم «برو بیرون» از جایی شروع می شود که کریس واشنگتن (با بازی دنیل کالویا)، یک عکاس جوان و بااستعداد سیاه پوست، تصمیم می گیرد برای اولین بار به همراه دوست دختر سفیدپوستش، رز آرمیتاژ (الیسون ویلیامز)، به خانه والدین او در حومه شهر برود و با آن ها آشنا شود. خب، خودمانیم، قرار اول با خانواده نامزد همیشه کمی استرس زاست، حالا اگر پای تفاوت های نژادی هم در میان باشد، این استرس چند برابر می شود.

رز سعی می کند کریس را آرام کند و به او اطمینان می دهد که پدر و مادرش اصلا نژادپرست نیستند و حتی اگر می توانستند، برای بار سوم هم به اوباما رای می دادند! با این حرف ها، کریس کمی آرام می گیرد و همراه رز راهی خانه ی مجلل آن ها می شود. خانواده آرمیتاژ (میسی، مادر روانشناس و هیپنوتیزم کننده، و دین، پدر جراح مغز و اعصاب) با روی باز و گرم به کریس خوش آمد می گویند. همه چیز به ظاهر عالی است و کریس با خودش می گوید که نگرانی هایش بی مورد بوده.

اما خیلی زود، ورق برمی گردد. کریس متوجه رفتارهای عجیبی از خدمتکاران سیاه پوست خانه، جورجینا و والتر، می شود. آن ها که قرار است مثل اعضای خانواده باشند، رفتاری رباتیک و غیرعادی دارند که کریس را به شک می اندازد. لبخندهای تصنعی، نگاه های خیره و واکنش های عجیبشان، زنگ خطر را در ذهن کریس به صدا در می آورد.

در طول شب، اتفاقات عجیب تری می افتد. کریس که از بی خوابی به حیاط خانه رفته تا سیگار بکشد، با صحنه هایی روبرو می شود که مو به تنش سیخ می کند. او همچنین متوجه می شود که میسی، مادر رز، یک هیپنوتیزم درمانگر ماهر است و این موضوع، حس بدگمانی کریس را بیشتر می کند. روز بعد، یک مهمانی خانوادگی بزرگ برگزار می شود و کریس با جمعی از دوستان و خویشاوندان ثروتمند و سفیدپوست خانواده آرمیتاژ روبرو می شود. همه به ظاهر مهربان و خوش برخوردند، اما حرف ها و رفتارهایشان، مثل تعریف های عجیب و غریب از فیزیک کریس یا اظهار نظرهای بی جا درباره «مد شدن» سیاه پوستی، حس معذب بودن کریس را بیشتر و بیشتر می کند. او با یک سیاه پوست دیگر به نام لوگان کینگ آشنا می شود که او هم رفتاری به شدت عجیب و غریب دارد و انگار در دنیای خودش سیر می کند.

کریس که دیگر واقعاً وحشت زده شده، شروع به تماس با دوست صمیمی اش، راد ویلیامز، می کند. راد یک کارآگاه پلیس فرودگاه است و با شوخ طبعی خاص خودش، سعی می کند به کریس کمک کند تا از این وضعیت عجیب و غریب سر در بیاورد. با هر اتفاق جدید، حلقه ی شک و تردید و پارانویای کریس تنگ تر می شود و او به این نتیجه می رسد که این «عادی بودن» صرفاً یک توهم است، یک پوشش برای یک حقیقت هولناک تر. از اینجا به بعد، تلاش کریس برای درک حقیقت و نجات خودش، به یک کابوس تمام عیار تبدیل می شود که بیننده را تا لحظه آخر میخکوب نگه می دارد.

پیام پنهان: نژادپرستی در لباس مدرن، ترسناک تر از همیشه

«برو بیرون» فقط یک فیلم ترسناک معمولی نیست؛ این فیلم یک بیانیه قدرتمند اجتماعی درباره نژادپرستی در عصر مدرن است. جوردن پیل خیلی زیرکانه نشان می دهد که نژادپرستی همیشه با کتک زدن یا ناسزا گفتن آشکار نمی شود، بلکه می تواند insidious (مخرب و پنهان) باشد، آنقدر پنهان که حتی خود نژادپرست ها هم فکر می کنند اصلا نژادپرست نیستند!

مایکرو-اَگِرِشِن ها یا همان نژادپرستی های ریز

یکی از هوشمندانه ترین جنبه های فیلم، نمایش «مایکرو-اَگِرِشِن ها» یا همان تعرضات کوچک نژادپرستانه است. این ها همان حرف ها یا رفتارهایی هستند که به ظاهر بی اهمیت یا حتی دوستانه به نظر می رسند، اما در واقع حس تحقیر یا برتری جویی نژادی را منتقل می کنند. مثلاً، وقتی مهمانان سفیدپوست خانواده آرمیتاژ به کریس می گویند اووو، ژن های سیاه پوستا خیلی قوی ترند! یا رنگ پوست سیاه این روزها خیلی مد شده، یا حتی وقتی بی اجازه موهای او را لمس می کنند، این ها همه مثال هایی از همین نژادپرستی های پنهان هستند.

این نوع نژادپرستی شاید به اندازه نژادپرستی سنتی خشن نباشد، اما می تواند به مراتب آزاردهنده تر باشد. چرا؟ چون قربانی نمی تواند به وضوح آن را اثبات کند یا حتی به آن اعتراض کند بدون اینکه متهم به حساسیت بیش از حد شود. این حرف ها باعث می شود کریس احساس کند بیشتر از اینکه به عنوان یک انسان دیده شود، به عنوان یک «نمونه» یا «کالا» از نژادش مورد توجه قرار گرفته است. این مسئله به نژادپرستی سیستماتیک و ریشه دار در جامعه اشاره دارد که حتی در روابط به ظاهر دوستانه هم خودش را نشان می دهد.

استعاره The Sunken Place: از دست دادن هویت و صدا

«The Sunken Place» یا «مکان غرق شده» یکی از قوی ترین و نمادین ترین استعاره های فیلم است. این مفهوم به وضعیتی اشاره دارد که در آن یک فرد سیاه پوست، هویت، کنترل و صدای خود را از دست می دهد و در اعماق ذهن خود، به تماشاگر خاموش زندگی ای تبدیل می شود که دیگر خودش در آن حضور فعال ندارد. در واقع، این همان حس خفه شدن و بی صدا شدن در مقابل نژادپرستی پنهان است که در آن، شما حضور دارید، می بینید و می فهمید، اما نمی توانید هیچ واکنشی نشان دهید.

The Sunken Place فقط یک صحنه ترسناک نیست، نمادی عمیق از از دست دادن هویت، صدا و کنترل است که تاریخچه سیاه پوستان در آمریکا را فریاد می زند.

این استعاره می تواند به تاریخچه برده داری و استعمار هم ربط پیدا کند؛ جایی که سیاه پوستان به مثابه اشیایی بی اختیار مورد سوءاستفاده قرار می گرفتند. جوردن پیل با این ایده، به طرز هنرمندانه ای نشان می دهد که چطور نژادپرستی حتی در قرن ۲۱ هم می تواند به شیوه های جدید و موذیانه، وجود و هویت یک فرد را از او بگیرد.

بدن سیاه پوستان: از شی انگاری تا مصرف گرایی

یکی دیگر از مضامین شوکه کننده «برو بیرون»، ایده «شی انگاری» بدن سیاه پوستان است. فیلم نشان می دهد که سفیدپوستان ثروتمند و به ظاهر روشنفکر، چطور بدن های سیاه پوستان را نه به عنوان یک انسان کامل، بلکه به عنوان ابزاری برای رسیدن به اهداف خودشان می بینند. این هدف می تواند از به دست آوردن ویژگی های فیزیکی خاص گرفته تا جاودانگی یا حتی مد روز بودن باشد.

این موضوع به نوعی نقد «لذت گرایی» از فرهنگ و فیزیک سیاه پوستان بدون درک واقعی مشکلات و رنج های آن هاست. این قشر از جامعه، عاشق ورزشکاران، هنرمندان و موسیقی دانان سیاه پوست هستند، اما حاضر نیستند به ریشه های مشکلات و تبعیض هایی که آن ها با آن دست و پنجه نرم می کنند، فکر کنند. این یک نوع «مصرف گرایی فرهنگی» است که در آن فقط جنبه های «جذاب» یک فرهنگ را می پذیرند و بقیه را نادیده می گیرند.

بازتاب واقعیت های جامعه آمریکا

در زمان اکران «برو بیرون»، جامعه آمریکا با تنش های نژادی زیادی دست و پنجه نرم می کرد و جنبش هایی مثل «Black Lives Matter» در اوج خود بودند. فیلم جوردن پیل به طرز هوشمندانه ای این تنش ها و دغدغه ها را در قالب یک داستان ترسناک و معمایی به تصویر می کشد. این فیلم به نوعی آینه ای از واقعیت های جامعه آمریکا است و نشان می دهد که زخم های نژادپرستی هنوز هم عمیق هستند و به شیوه های جدید خود را نشان می دهند.

«برو بیرون» به ما یادآوری می کند که نژادپرستی مرده نیست، فقط چهره عوض کرده و در لفافه تعارفات و مهربانی های دروغین خودش را پنهان می کند. این فیلم یک هشدار جدی است که باید هوشیار باشیم و این چهره جدید از نژادپرستی را بشناسیم.

جوردن پیل: کارگردانی که ژانر وحشت را متحول کرد

جوردن پیل، اسمش را به عنوان یک کمدین در کمدی اسکچ های «کی و پیل» (Key & Peele) می شناختیم. اما با «برو بیرون»، یک شبه ثابت کرد که می تواند یک فیلمساز تمام عیار و نابغه باشد. این فیلم نه تنها یک شروع عالی برای او بود، بلکه ژانر وحشت را هم تکانی اساسی داد.

نبوغ در اولین قدم: تلفیق کمدی و وحشت

یکی از حیرت انگیزترین توانایی های پیل در «برو بیرون»، هنر تلفیق کمدی و وحشت است. فکر کردن به اینکه یک کمدین بتواند چنین فیلم ترسناک عمیقی بسازد، خودش عجیب است، اما پیل این کار را بدون از دست دادن انسجام یا جدی بودن فیلم انجام داد. حضور شخصیت راد، دوست کریس، به عنوان یک عنصر کمدی رهایی بخش، نه تنها به فیلم ضربه نمی زند، بلکه به تعادل لحن و حتی پیشبرد داستان کمک می کند.

پیل نشان داد که لازم نیست کمدی و وحشت دو قطب مخالف باشند؛ می توانند دست به دست هم بدهند تا یک تجربه سینمایی منحصر به فرد را خلق کنند. شوخی ها و لحظات طنزآمیز فیلم، درست در نقاطی قرار گرفته اند که مخاطب را از فشار دلهره خارج می کنند، اما بلافاصله دوباره او را به عمق وحشت هل می دهند.

خلق وحشت روانشناختی: دلهره به جای جامپ اسکر

اگر از آن دسته تماشاگرانی هستید که از جامپ اسکر (همان صحنه هایی که ناگهان چیزی از گوشه ای بیرون می پرد و شما را می ترساند) خسته شده اید، «برو بیرون» دقیقاً همان چیزی است که دنبالش هستید. پیل به جای تکیه بر این کلیشه های رایج، یک وحشت روانشناختی عمیق و تدریجی را خلق می کند. او مخاطب را ذره ذره وارد دنیای ذهنی کریس می کند و اجازه می دهد که دلهره و پارانویا در وجود او ریشه بدواند.

این رویکرد، یادآور شاهکارهایی مثل «بچه رزماری» یا «مستاجر» رومن پولانسکی است. در آن فیلم ها هم، وحشت نه از یک هیولای بیرونی، بلکه از حس بدگمانی، انزوا و از دست دادن تدریجی واقعیت ناشی می شد. پیل هم با الهام از این اساتید، فضایی را می سازد که مخاطب دائماً در حال حدس زدن است که آیا آنچه کریس تجربه می کند واقعیت دارد یا صرفاً توهمات اوست؟ همین عدم قطعیت، ترس را صد چندان می کند.

بازی با نمادها و کلیشه ها

پیل استادانه از نمادگرایی و استعاره در تمام جنبه های فیلم استفاده می کند. از صحنه افتتاحیه که کلیشه ترس سفیدپوستان از ورود به محله سیاه پوستان را برعکس می کند، تا صحنه ماشین پلیس در پایان فیلم که انتظارات مخاطب را به هم می ریزد. این فیلم پر از جزئیات ریز و هوشمندانه است که با هر بار تماشا، لایه های جدیدی از معنا را آشکار می کند.

مثلاً، صحنه برخورد ماشین رز با گوزن، از همان ابتدا یک نماد است. گوزن در بسیاری از فرهنگ ها نمادی از معصومیت و طبیعت است که در اینجا قربانی خشونت می شود. یا استفاده از فلاش دوربین موبایل کریس در صحنه ای کلیدی، نه تنها به لحاظ داستانی مهم است، بلکه به نوعی نماد «روشن کردن حقیقت» و «بیرون آمدن از تاریکی» هم محسوب می شود. این ظرافت هاست که «برو بیرون» را از یک فیلم معمولی متمایز می کند و به آن عمق می بخشد.

بازیگری در برو بیرون: هنرنمایی هایی که ماندگار شدند

یک فیلم عالی، نیازمند بازی های عالی هم هست و «برو بیرون» از این نظر حسابی نمره قبولی می گیرد. هر بازیگر، حتی در نقش های فرعی، کار خودش را به نحو احسنت انجام داده و به غنای فیلم اضافه کرده است.

دنیل کالویا (کریس): تجسم ترس و تنهایی

دنیل کالویا در نقش کریس واشنگتن، سنگ صبور فیلم است. او بار سنگین احساسات و ترس های کریس را به دوش می کشد و آن را به شکلی باورپذیر به مخاطب منتقل می کند. کریس مردی است تنها و سردرگم که ناگهان خودش را در یک باتلاق عمیق از وحشت و پارانویا می بیند. کالویا توانایی بی نظیری در نشان دادن این احساسات پیچیده دارد؛ از ترس و شوکی که در چشمانش موج می زند، تا اراده ای که برای بقا در وجودش شعله ور می شود.

بازی او در صحنه هایی که در «مکان غرق شده» گرفتار می شود یا درگیر نژادپرستی های پنهان می شود، آنقدر قدرتمند است که مخاطب را کاملاً درگیر وضعیت او می کند. او نه تنها یک قهرمان اکشن است، بلکه تجسم مردی عادی است که در موقعیتی غیرعادی قرار گرفته و برای نجات خودش می جنگد.

الیسون ویلیامز (رز): دو روی سکه

الیسون ویلیامز در نقش رز آرمیتاژ، شخصیت پیچیده ای دارد. در ابتدا، او دختری حامی و عاشق پیشه به نظر می رسد که در کنار کریس ایستاده است. اما رفته رفته، لایه های پنهان شخصیت او آشکار می شود و بازی هوشمندانه ویلیامز، این تغییر و تحول را به شکلی استادانه به تصویر می کشد. او موفق می شود تا مدت ها مخاطب را در مورد نیت واقعی رز در شک و تردید نگه دارد و همین، یکی از برگ برنده های فیلم است.

شیمی بین او و دنیل کالویا هم خوب از کار درآمده و باعث می شود که رابطه آن ها در ابتدا کاملاً باورپذیر به نظر برسد، پیش از آنکه ماهیت واقعی این رابطه برملا شود و شوک نهایی را به بیننده وارد کند.

کاترین کینر و برادلی وایتفورد: شرارت در لفاف مهربانی

کاترین کینر در نقش میسی آرمیتاژ (مادر رز) و برادلی وایتفورد در نقش دین آرمیتاژ (پدر رز)، بازی های فوق العاده ای دارند. آن ها نقش شخصیت هایی را بازی می کنند که به ظاهر مهربان، خوش برخورد و روشنفکر هستند، اما در زیر این پوشش، شرارتی عمیق و موذیانه پنهان شده است. بازی های آن ها بسیار نامحسوس و ظریف است؛ هیچ وقت اغراق شده نیستند، اما همین ظرافت باعث می شود که شخصیت هایشان به شدت اضطراب آور و شک برانگیز باشند.

به خصوص کاترین کینر در نقش میسی، با آن نگاه های خیره و آرامش ساختگی اش، به شدت وحشت آفرین است. صحنه هیپنوتیزم کریس توسط میسی، یکی از نفس گیرترین و خفقان آورترین صحنه های فیلم است که بخش زیادی از موفقیتش را مدیون بازی عالی کینر است.

لیل رل هاوری (راد): قهرمانی غیرمنتظره و چاشنی کمدی

شاید بتوان گفت که لیل رل هاوری در نقش راد ویلیامز، دوست کریس، ستاره پنهان فیلم است! راد بمب خنده فیلم است و با شوخی ها و شیطنت هایش، فضای سنگین فیلم را تلطیف می کند. اما نقش او فقط به کمدی محدود نمی شود؛ راد تنها کسی است که از همان ابتدا، با شهود قوی و منطق ساده اش، به حقیقت ماجرا پی می برد و تا آخر هم دست از تلاش برای کمک به کریس برنمی دارد.

حضور راد، یک نفس تازه در فیلم است و به تعادل لحن آن کمک می کند. او ثابت می کند که حتی در دل یک فیلم ترسناک، یک شخصیت کمدی می تواند نه تنها به پیشبرد داستان کمک کند، بلکه به یک قهرمان غیرمنتظره و دوست داشتنی تبدیل شود. اگر راد نبود، شاید کریس هیچ وقت نمی توانست از آن مخمصه جان سالم به در ببرد.

چرا برو بیرون فیلمی ضروری و ماندگار است؟

وقتی فیلمی بعد از سال ها هنوز هم موضوع بحث و تحلیل است و در لیست بهترین های تاریخ سینما جا خوش می کند، یعنی کارش را خوب انجام داده. «برو بیرون» دقیقاً یکی از همین فیلم هاست که فراتر از یک سرگرمی لحظه ای، حرف های مهمی برای گفتن دارد.

تأثیر بر ژانر وحشت: فراتر از ترس فیزیکی

«برو بیرون» به معنای واقعی کلمه، نگاه ها را به ژانر وحشت تغییر داد. این فیلم ثابت کرد که وحشت لازم نیست فقط با موجودات ماوراءطبیعه، خون و خونریزی یا جامپ اسکرهای ناگهانی همراه باشد. ترس واقعی می تواند در دل مسائل اجتماعی، روانشناختی و حتی در برخوردها و تعاملات روزمره ما نهفته باشد.

جوردن پیل مرزهای این ژانر را جابه جا کرد و نشان داد که فیلم های ترسناک می توانند به ابزاری قدرتمند برای نقد اجتماعی، فلسفی و فرهنگی تبدیل شوند. این فیلم الهام بخش بسیاری از فیلمسازان دیگر شد تا با نگاهی تازه به این ژانر نگاه کنند و مضامین عمیق تر را در بستری ترسناک روایت کنند.

میراث و جایگاه در تاریخ سینما

از همان لحظه اکران، «برو بیرون» به سرعت جای خود را در قلب منتقدان و مخاطبان پیدا کرد. موفقیت در گیشه، جوایز متعدد (به خصوص اسکار بهترین فیلمنامه)، و تحسین جهانی، همگی نشان از جایگاه ویژه ای است که این فیلم در تاریخ سینما پیدا کرده است. این فیلم نه تنها به عنوان یکی از بهترین فیلم های سال ۲۰۱۷ شناخته شد، بلکه به سرعت به یکی از مهم ترین آثار دهه اخیر و حتی تاریخ سینما تبدیل شد.

این فیلم به عنوان یک «کلاسیک مدرن» ژانر وحشت روانشناختی شناخته می شود و نام جوردن پیل را در کنار کارگردانان بزرگی مثل رومن پولانسکی یا آلفرد هیچکاک قرار داد که در ایجاد دلهره و وحشت از طریق ذهن مخاطب مهارت داشتند.

پیام نهایی: هشداری علیه نژادپرستی پنهان

مهم ترین پیام «برو بیرون»، هشدار درباره نژادپرستی پنهان و موذیانه ای است که در جوامع مدرن وجود دارد. این فیلم به ما یادآوری می کند که تبعیض نژادی همیشه واضح و آشکار نیست، بلکه می تواند در لفافه «تعریف و تمجید»، «همدلی های دروغین» یا «مد شدن» پنهان شود. این نوع نژادپرستی شاید به ظاهر کمتر خشن باشد، اما به همان اندازه می تواند هویت و وجود یک فرد را تهدید کند.

«برو بیرون» فقط یک فیلم نیست، یک آینه است. آینه ای که چهره ترسناک نژادپرستی پنهان و اهمیت حفظ هویت فردی را به ما نشان می دهد.

فیلم همچنین بر اهمیت حفظ هویت فردی تأکید می کند. در دنیایی که تلاش می کند شما را به قالب های خودش دربیاورد یا حتی وجودتان را مصرف کند، مقاومت و حفظ خود واقعی تان از هر چیزی مهم تر است. کریس، با تمام ترس ها و دلهره هایش، تا لحظه آخر برای حفظ هویت و زندگی خودش می جنگد و همین او را به نمادی از مقاومت تبدیل می کند.

حرف آخر: برو بیرون، یک تجربه سینمایی که شما را رها نمی کند

«برو بیرون» فیلمی است که باید آن را دید و درباره اش فکر کرد. این یک تجربه سینمایی کامل است که شما را می ترساند، می خنداند، به فکر فرو می برد و در نهایت، به چالش می کشد. جوردن پیل با این اثر، ثابت کرد که چطور می توان از ژانر وحشت برای بیان عمیق ترین و مهم ترین مسائل اجتماعی استفاده کرد.

اگر هنوز «برو بیرون» را ندیده اید، حتماً فرصتی برای تماشایش فراهم کنید. و اگر قبلاً آن را دیده اید، شاید بد نباشد دوباره به آن نگاهی بین بیندازید، این بار با دقت بیشتر به جزئیات، نمادها و پیام های پنهانش. مطمئن باشید که این فیلم، شما را به راحتی رها نخواهد کرد و تا مدت ها در ذهن تان باقی خواهد ماند.